foto: liefkleingeluk.nl
Dat moment dat je voor het eerst met een positieve zwangerschapstest in je handen staat weet je eigenlijk nog niet goed wat er 9 maanden later allemaal gaat gebeuren. Je krijgt een lijst met spullen die handig zijn om aan te schaffen, de check-ups voor je eigen gezondheid en die van de kleine, je leest wat boeken, hier en daar een zwangerschapscursus, praat met je omgeving en bereid jezelf op die manier zo goed mogelijk voor.
En dan ineens komt daar het moment dat je kennis maakt met een kleine poedelnaakte vreemdeling die zich al die maanden in je buik gehost heeft. Het moment dat je officieel de titel "mama" of "papa" krijgt. Je wordt overspoeld met nieuwe emoties die je eerder nog niet kende. Maar ook gaat het nieuwe avontuur beginnen waarin je gaat ontdekken wat voor soort ouder je bent. Iets wat je misschien in je hoofd al gevisualiseerd hebt, maar of je in de praktijk ook zo bent en je er prettig bij voelt moet nog maar gaan blijken.
foto: @liefkleingeluk.nl
Ik had verwacht dat ik een wat meer traditionele ouder zou zijn. Op advies van experts en het consultatiebureau iedere 3 á 4 uur voeden, in bedje laten slapen, eventueel slaaptraining, huilen mag en met 4 maanden met gepureerde hapjes starten. Maar ik bleek van binnen totáál niet zo te zijn. Maar hoe was ik dan wel als mama... Iets waar ik bijna een jaar over gedaan heb om dat voor mezelf uit te zoeken. Daardoor achteraf ook spijt heb van keuzes die ik in het begin van mijn moederschap gemaakt heb, omdat ik wel de traditionele adviezen naleefde.
Om dichter bij mezelf te komen ben ik mezelf gaan verdiepen in de verschillende soorten ouderschapsstijlen. Naast traditioneel conservatief ouderschap kwam ik ook in contact met de stroming van natuurlijk ouderschap. Veel van de natuurlijke ouders zijn kind volgend, waarin het ritme en de behoeftes van het kind volledig gevolgd worden. Geven borst- en/of flesvoeding op verzoek, dragen veel en slapen samen. Naarmate ik meer las over natuurlijk ouderschap en in contact kwam met ouders die dit toepassen bleek ik mezelf het meeste te kunnen vinden in de visie van deze stroming. Er was alleen een grote kanttekening, ik hecht enorme waarde aan ritme en regelmaat. Ik zie dat dit bij veel kinderen zorgt voor voorspelbaarheid en daarmee rust geeft.
Naar aanleiding van de bevalling was de start met Brent pittig. De ontsluitingsfase ging vlot, alleen wilde Brent niet voldoende indalen omdat zijn hoofdje met een knik in mijn bekken vast zat. Op het laatste moment werd de OK al klaar gemaakt. Toen deze mededeling gedaan werd kreeg ik nog 5 minuten de kans hem dichter bij de uitgang te persen. Daar ben ik toen vol voor gegaan... en dit was gelukt! Daardoor kon Brent uiteindelijk met hulp van de vacuümpomp geboren worden.
De geboorte met de vacuümpomp heeft gezorgd voor het KISS syndroom. Hierdoor had Brent de eerste dagen veel hoofdpijn. Later kwam ook een duidelijke voorkeurshouding en verborgen reflux naar boven. Met hulp van de osteopaat zijn deze klachten verlicht.
Daarnaast zaten we nog wel met een baby die niet wilde slapen, oververmoeid raakte, daardoor slechter at en veel huilde. En zo was de cirkel compleet. Met 10 weken begon ik weer met werken. We sliepen weinig en deze oververmoeidheid heeft bij mij toen ook een auto-ongeluk tot gevolg gehad. Dit was voor mij het punt dat er toch echt wel iets moest veranderen. En zo ben ik mezelf gaan verdiepen in de wereld van slaapcoaching. De traditionele vorm van slaapcoaching stond ver van mijn visie af, totdat ik aanraking kwam met de wetenschap van slapen bij baby's.
Afgelopen 1,5 jaar heb ik me verdiept in hoe je natuurlijk ouderschap kan combineren met ritme, slapen en voeding. Via mijn blog wil ik deze kennis ook met jullie gaan delen en ik hoop dat ik je hiermee een handvat kan geven hoe je natuurlijk ouderschap met ritme kan combineren. Maar ook de kennis delen van andere hobbels waar ik tegenaan ben gelopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten